دلایل آسیبهای ناشی هنگام استفاده از سختی‌گیر مغناطیسی
هدف از ارائه این گزارش بررسی دلایل فنی آسیبهای ناشی از بكارگیری سختی گیرهای مغناطیسی (مغناطیس دائم، الكترومغناطیسی یا مغناطیسی الكترونیكی) است. به طور كلی
سختی گیرهای مغناطـیسی بخشی از اصـلاح گرهای فیزیكی آب (Physical Water Treatment , PWT) هستند كه با استفـاده از ایجاد تغییرات در امـلاح محلول در آب تمایل رسوبگذاری آب را كـاهش می‌دهند. در این روش سعی بر آن است تا در نقاط بحرانی (
مبدل‌های حرارتی یا بویلرها) كه رسوبگذاری مشكلات بیشتری ایجاد می‌نماید با نصب سختی گیر مغناطیسی رسوبگذاری كاهش و رسوبات از منطقه بحرانی دور شوند البته با توجه به محدودیت برد سختیگیرهای مغناطیسی بدیهی است جهت پوشش كل مدار لوله كشی به بیش از یك سختی گیر نیاز است كه این امر در بحث مقایسه اقتصادی روش‌ها می‌بایست لحاظ گردد. حداكثر برد سختی گیرهای مغناطیسی به شرایط آزمایشگاهی 40 الی 50 متر است كه می بایست لوله مستقیم و بدون خم و انشعاب بوده و جریان آب داخل آن در شرایط غیر توربولان (لامینار) باشد.
اما مهمترین ایراد سختی گیرهای مغناطیسی ایجاد خوردگی فلزی در نقطه نصب است كه ذیلاْ مستندات فنی تقدیم می‌گردد:
1- تصویر مقابل مقطع طولی یك لوله فلزی را نمایش می دهد كه در آن آب در حال جریان است.
لولــه فلــزی دارای آهن2 ظرفیتـی است. آب و اكسیژن محلول باعث ایجاد یك لایه اكسیـد آهنی 3 ظرفیتی (Fe3O4) می گردد. این لایه بسیار شكننـده بوده و از طرف دیگر لایه بسیار خوبی برای محافظـت سطح لوله در مقابل خوردگی پوشش دهنده است.